لطفأاسمت راهرجا که میروی با خودت ببر...
برای آدم هایی که یکباره یاد
کسی آن دور دورهای ذهنشان می افتند ،
معجزه ی بزرگیست !
اینکه یک آدم فراموش شده را بعد از سالها به یاد بیاوری
و دلت بخواهد حداقل بدانی اکانتی با نام خودش توی
اینستاگرام ها و تلگرام ها و برنامه های این چنینی دارد یا نه...
که اگر داشت ،
عکسش را بعد از این همه سال ببینی و با تغییرات زندگی أش
آشنا شوی..
خاطراتت را مرور کنی
و شاید کمی هم اشک بریزی..!!
اسم و فامیلش را به صورت های متفاوت تایپ میکنی
و سرچ وسرچ و سرچ...
اینطور وقت ها معمولأ آدم ناکام می ماند و هیچ شخص
آشنایی پیدا نمیکند
حالا شاید برحسب اتفاق توی این سرچ های پی در پی یک
تشابه اسم وجود داشته باشد
و برای چند لحظه تا یاد آوری چهره ی شخص مورد نظر قلبت
تپش های تند تری را تقبل کند
اما در اکثر مواقع بعد از دیدن عکس فرد ناشناس است
و امید نا امید...
اگر هم از عکس خودش برای پروفایل استفاده نکرده باشد
که اوضاع بدتر است و دو دل میمانی!.
حتمأ برای همه ی ما یکبارش پیش آمده ،
آن آدم فراموش شده ی
ناگهان به یاد آمده را همه ی ما داشته ایم ،
شاید دوست دوران مدرسه ،
عشق دوران نوجوانی، همکلاسی دوران دانشگاه ،
فامیلی که در خارج از کشور اقامت دارد
یا آدم های گمشده ی دیگری که حالا
شاید اکانتی هم داشته باشند
اما با نام مستعاری که ما نمیدانیم و نمیتوانیم حدس بزنیم...
شاید این ندانستن خیلی بهتر از این باشد
که با همین سرچ کوتاه او را پیدا کنی
و هزار خاطره توی ذهنت زیرو رو شود ،
اگر عکس پروفایلش ، خودش باشد
که مینشینی با دقت نگاهش میکنی ، نگاه میکنی
که بفهمی در این مدت طولانی چه بر سر زندگی أش آمده و
چقدر تغییر کرده است
اما اگر عکس دو نفره باشد
یا مثلأ روی پروفایلش نوشته باشد "این ِرل " یا چمیدانم
از همین جمله های معروف عاشقانه ؛
چه غمی را باید به جان بخری...
شاید سالهای سال هم گذشته باشد
اما داغش دوباره تازه میشود و
چند روزی حال و روزت را تلخ میکند...
میدانم این قابلیت سرچ ، با تمام خوبی ها و بدی هایش شاید
اشک خیلی ها را در آورده باشد ،
خیلی های عاشق را....
که از دنیای واقعی جاماندند
و برای دیدن دوستشان دست به جستجوهای مجازی زدند!!
فکر میکنم بهتر باشد
برای یوزرهایمان اسم های خودمان را انتخاب کنیم ،
شاید یک روز
یک نفر
به یادمان افتاد و خواست پیدایمان کند...
لطفأاسمت راهرجا که میروی با خودت ببر
یک روز
دلتنگت خواهم شد...
