دریاچه قو

در افسانه‌های قدیمی آمده که قوی گنگ در طول عمر هیچ صدایی تولید نمی‌کند

و تنها در نزدیکی لحظات مرگ،

به گوشه‌ای دنج پناه برده و آوازی زیبا به عنوان اختتامیه عمر عاشقانه خود می‌خواند

که با اتمام آواز جانش را از دست می‌دهد.

در اسطوره‌های قدیمی ذکر شده

که قو در لحظات مرگ به محل اولین جفتگیری خود مراجعت کرده

و آواز سر می‌دهد.

اصطلاح "آواز قو” به معنی آخرین کار باشکوه یک فرد یا یک مجموعه برگرفته

از همین افسانه‌ها است.

هنوز کسی به درستی نمی‌داند که آیا قوها واقعا

آخرین لحظه‌های زندگی خود را تشخیص می‌دهند یا خیر

اما افسانه‌ها و تعاریف نمادین در مورد این جانداران زیبا

همچنان در فرهنگ‌های مختلف پابرجاست

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی

رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب

که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی بر آنند که این مرغ شیدا

کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد

که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد

شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش باز کن

که می خواهد این قوی، زیبا بمیرد

آوازقو

00:59:15

2020-11-19پ

خزان

خزان

خزان هوایی‌ست که حوصله‌ی حرف زدن و خندیدن را ندارد.

یک‌بند می‌نشیند یک گوشه و به هیچ جایی نمی‌وزد.

خزان می‌تواند روی هر فصلی بریزد. فقط مربوط به پاییز نیست.

خزان یک اتفاق است،

اتفاقی سنگین و شکننده و دلگیر.

اردیبهشت و تیر و شهریور و بهمن هم مثل آبان خزان دارند.

خانه‌ی بی‌یار خزان است.

روزِ بی‌رفیق خزان است.

سفرِ بی‌همسفر خزان است.

سازِ بی نوازنده خزان است،

جوانیِ بی جوانی خزان است،

خاطره‌ی درد‌آور خزان است.
برای همین هم هست که «شد خزانِ»

بدیع‌زاده زمان نمی‌شناسد. هر وقت که آتش به جانِ وصال بیفتد این صفحه در

گرامافون گلوی عاشق می‌چرخد و می‌چرخد می‌چرخد

تا بالاخره به جایی برسد که سینه‌ی سوخته‌ی عاشق صاف شود

و برکه‌ی اشکش تمام.

پیش از آنکه

نگاهمان به هم گره بخورد

بغض‌هایمان به هم پیچید.

من از تویی که باید... نیست

تو از منی که دیگر هیچ...

و چه تنهایی عمیقی‌ست

دوست داشتن کسی

که هرگز نیست.

پویا جمشیدی

لذت زندگی

اردیبهشت ماه بود وارد خانه دوستی شدم

 

بوی خوش بهار نارنج مستم میکرد

 

گویی وارد بهشت شدم .

 

دو فنجان چای خوش رنگ داخل یک سینی با چند پر گلِ یاس

 

نمیدانید چقدر زیبا بود و دلچسب

 

آنچنان حسی در من برانگیخت که انگار روحم خالی شد از تمام دغدغه ها

 

 گفتم چقدر عطر چایت دلنشین است

 

پاسخ داد :

این قانون من است .

هر وقت احساس کنم که چای دیگر عطر و بوی خودش را از دست داده ،

 

چیزی به آن اضافه میکنم ، دارچینی ، هلی ، نباتی یا چند پر بهار نارنج ...

 

چیزی که آن مزه و بوی بی خاصیت را تبدیل به طعمی خوش و عطری

دلچسب کند .

 

فنجان را برداشتم و چای را نوشیدم

 

به راستی هم عطرش خوب بود هم طعمش ...

 

هنگام نوشیدن چای اندیشیدم به راستی زندگی نیز مانند همین فنجان چای

 

است . گاهی سرد و تکراری و بی خاصیت میشود

 

و این هنر ماست که با دلخوشیهای کوچک طعم و رنگش را عوض کنیم .

 

یک چیزی که به دلت امید بدهد و انگیزه ای شود برای ادامه دادن ...

 

ولی گاهی کار سخت تر میشود . آن زمانیست که باید چیزی را از زندگیت

حذف کنی تا به آرامش برسی

مثل کیسه شن های آویزان از بالون

گاهی بالون زندگی برای آنکه بالاتر برود باید سبک تر شود

 

باید کیسه شن ها را پرت کنی پایین تا اوج بگیری 

 

بله در زندگی هم باید بعضی چیزها را دور ریخت  فکرهایی ، حرف هایی و

 

خاطراتی و گاهی عادت هایی ...

 

و اندیشه های مثبت ، حرف های دلنشین و عادتهای خوب را در زندگی پیشه

 

کرد تا عادت های درست جانشین عادتهای نادرست شود 

 

حالا که فکر میکنم میبینم دوستم چه قانون کارآمدی داشت برای کسب حتی

کوچکترین لذتها در زندگی

چای زندگیتان همیشه خوش عطر و طعم  مثلِ بوی بهار نارنج

 

 02:09:34

2020-11-09