آنچه گذشت

تقدیم به مو سپیدان و مو جوگندمیان گرامی

لازم است گاهی اوقات یادآوری کنیم به:

قهرمانان بی مدال ...

شما قهرمانان بی مدالی بودید که هرگز شمارا بالای سکویی نبردند و مدال افتخاری بر گردنتان نیاویختند.

کسی شما را تافته جدا بافته تربیت نکرد و تا مدرسه بدرقه نشدید و پشت در مدرسه با ماشین به استقبالتان نیامدند.

خودتان تنها به مدرسه رفتید و ثبت نام کردید و آخر سال هم کارنامه  گرفتید .

در هیچ کلاس فوق برنامه ای ثبت نام نشدید.

به کلاس موسیقی و استخرو زبان و کامپیوتر و...نرفتید.

بازیها و خوشگذرانی های شما در کوچه برگزار شد. 

شماهنوز با همبازیهای دوران کودکیتان رفیق  مانده اید.

در خانه کسی در جستجوی معدل و نمرات شما نبود و حتی بعضی از والدینتان نمی دانستند در چه پایه ای تحصیل می کنید.

شما نسلی بی توقع و پر بازده بودید و هیچگاه بارتان را بردوش کسی تحمیل نکردید.

کمتر خواسته ای بود که به آن برسید و آرزوهای شما  لابه لای روزهای شلوغ زندگی گم‌ شد. 

شما نسلی بودید که بی سر و صدا، بی توقع و کم هزینه بزرگ شدید و با این حال همیشه کمک حال خانواده شدید .

کار کردید و گذران زندگی، ساده ازدواج کردید.

و اکنون نسلی شدید که فرزندانتان را حمایت میکنید. 

کوله پشتی هایشان را بردوش میگیرید و بدرقه شان میکنید. به استقبالشان تا مدرسه میروید.

فرزندانتان را غرق در مهر ورزی می کنید.‌

چندین ‌مهارت به آنها می آموزید  و در کلاسهای متعدد ثبت نامشان می کنید.

شما فرزندانتان را نابغه تربیت کردید و باز هم برای خودتان کاری نکردید.

شما نسلی بودید مهربان و مسئول و مهرورزی را تمام کردید. 

مادران و پدرانتان را به خانه های سالمندان نسپردید و علاوه بر بار زندگی خودتان ، آنها را نیز تا آخرین لحظه زندگیشان درحد توانتان حمایت کردید، 

شما نسلی بودید که هیچکس شما را نشناخت و فرصت خاصی برای رشد شما فراهم نکرد.

چنین نسلی هرگز نخواهد آمد.

هیچکس شما را نابغه ننامید اما نابغه شدید!

نابغه اید که با مسئولیت پذیری هنوز هم در میانسالی با شور و اشتیاق و پر تلاش زندگی می کنید و دنیا زیر پاهای شما می چرخد.

دلتنگ می شوید، خسته می شوید،  اما نامهربانی نمی کنید. مسئولیتهایتان را ترک نمی کنید.

تقدیم به شما دوستان عزیز.....روزگارتان  به خوشی وخرمی و نیکنامی .....